تفاوت ندا، دعا و نجوا در کلام حضرت امیر(ع)
به این تعبیراتی که امام علی(ع) در این مناجات به کار برده است نگاه کنید:
«اللهمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ عَلَى آلِ مُحَمَّدٍ وَ
اسْمَعْ نِدَائِی إِذَا نَادَیْتُکَ وَ اسْمَعْ دُعَائِی إِذَا دَعَوْتُکَ».
اول صلوات می فرستد و بعد شروع می کند به
گفتن آن جملات تا به اینجا می رسد که «وَ أَقْبِلْ عَلَیَّ إِذَا نَاجَیْتُکَ».
اینجا دیگر بحث «مناجات» است.
«ندا» یعنی اینکه انسان کسی را با صدای بلند فرا بخواند.
«دعا» هم با صداست، اما صدای بلند نیست.
«مناجات و نجوا» بی صداست.
لذا اینجا تعبیر می کند «وَ أَقْبِلْ عَلَیَّ»، دیگر نمی گوید
«وَ اسْمَعْ»؛ چون مناجات جنبه صوتی ندارد و صدا و آهنگ ندارد؛
بلکه یک امر درونی و قلبی است.
این از تعبیرات زیبا و لطیف امام علی(ع) است.
البته هم دعا و هم ندا و هم نجوا، نوعی رابطه «بین اثنینی»
و دو طرفه هستند، ولی این تفاوت ها را با یکدیگر دارند.
